papary

امروز که داشتم میرفتم دانشگاه ، ساعت ۵:۴۵ صبح بودش که تو مترو بودم که جلوم دوتا پسر جوون – شایدم بچه سال – نشسته بودن و پرچم تیم پرسپولیس دور گردنشون بودش. معلوم بودش که دارن میرن استادیوم.

توی کلاس هم میتونم بگم که امروز اصلا” درس نخوندیم که …همش حرف فوتبال بودش و از این چیزا. اریه طرف پسرا میگفتن و دخترا جواب میدادن، از طرفی هم استاده حمایتشون میکردش. منم که اصولا” تو این چیزا خنگ میزنم. تا امروز نمیدونستم که معنی داربی چیه. از یکی از دخترای همکلاسیم سوال کردم که اونم بدتراز من بودش. چون تا حالا انگار اسمش رو نشنیده بودش و دوبار اسمش رو ازم پرسید تا فهمیدش دارم چی میگم.. اما از یکی از پسرهای همکلاسیم که پرسیدم داربی چیه ، جوابم رو گرفتم.

بعد از دانشگاه باید میرفتم میدون انقلاب برای خرید کتاب و هم برای اینکه با یک دوست بریم برای خوردن آش شعله قلمکار.( دقیقا” تو میدون انقلاب بقل ایران فیلم یه زیرزمینه که فقط آش رشته و آش شعله قلمکار میفروشه…اسمش نیکوصفته….اگر تاحالا نرفتی یه بار حتما” برو). از میدون امام حسین که سوار اتوبوس شدم تا برم انقلاب، هر ۱۰متر، ۴ یا ۵ تا پلیس با یه مامور گارد ویژه ایستاده بودن. من خنگ اولش نفهمیدم برای چیه اما کم کم دوزاریم افتادش.

خیلی میترسیدم که یکی از این دو تیم ببیازه و اونوقت توی اون شلوغی های دیوونه بازیه طرفدارا بمونم تو میدون و نتونم حالا حالاها برسم خونه.اما خداروشکر که ختم به خیر شدش.۱-۱ مساوی کردن.

خداییش این همه دودور دودور کردن و این همه هیاهو برای چیه؟؟؟ اونا که عین بچه آدم بازیشون رو میکنن و میرن پس دیگه این کارا چیه؟؟؟ به قول مامانم میگه که یکی دیگه بازی میکنه و پول میگیره و حال میکنه ، شماهارو سنن که این همه خودتونو میکشین!!

+ نوشته شده در ;دوشنبه بیست و سوم مهر 1386ساعت;1:34 قبل از ظهر; توسط;papary; |;

دیشب قبل از اینکه برم لالا، داشتم یه قرص میخوردم برای معدم که حالم بد نشه که یهویی گلاب به روتون…دلتون نخوادش تگری زدم . اونم چه تگری ی ی ی ی . تا صبح سه تا پتو انداخته بودم رو خودم و میلرزیدم بازم.

ساعت یک ربع به ۷ بیدار شدم که کارهامو بکنم و برم دانشگاه دیدم اصلا” نمیتونم. انگار توی دلم ماهی انداخته بودن و هی اینور و اون ور میرفتش.به دوستم زنگ زدم که به استاد بگو فلانی مریضه و نمیادش. خوابیدم تااااااا ۹ . بیدار شدم و کارهامو کردم و رفتم. از اونجایی که به قول دوستم من مایه ننگ دانشجوهای دیگه هستم، و از اونجاتری که میترسیدم اگر نرم سر کلاسا و برای هر یه کلاس که غیبت داشته باشم، ۲ نمره مفت و مجانی رو در آخر ترم از دست میدم به اجبار پاشدم و رفتم. اما اگر یه میت رو میذاشتی کنار دست من ، اون از من زنده تر بودش.

تا عصری که بیام خونه فقط هی آب خوردم…هی آب خوردم…هی آب خوردم.نمیدونم این همه آب کجا رفتش که یه ذره هم ……دلت نخواد یه سردردیم گرفتم که حد نداشتش. ۳ ساعتی که از دانشگاه تا خونه تو راه بودم واقعا” جون کندم.جون کندن به معنای واقعی ها. وقتی هم رسیدم با اینکه خواهرم و شوهرش اومده بودن اصلا” نمیتونستم بشینم و رفتم خوابیدم تاااااااا حدودهای ۱۲:۳۰. الانم که بیدارم (۳:۰۴ صبح) یه ذره سر دردم بهتره.

کلا” امروز ، روز خیلی بدی رو داشتم.بازم خداروشکر

+ نوشته شده در ;جمعه بیستم مهر 1386ساعت;3:7 قبل از ظهر; توسط;papary; |;

خودم خوردم که لعنت بر خودم باد. شام (البته چه عرض کنم شام و ناهارمون شده عین عقدوعروسی که باهم میگیرن) استامبولی پلو داشتیم. منم که دیوونه ماست، غذام رو با یه عالمه ماست خوردم. سبزی خوردن هم بودش. انقدی بعد از غذامون نبودش که حس کردم دلم درد میکنه. اولش فکر کردم زیاد خوردم اما بعدش دیدم نه ه ه ه ه ه ه….دلپیچه گرفتم. خدا نصیب نکنه انگار که دارم جدبزرگوارمون رو جلوی چشمم میبینمش. یه سره دلم درد میکنه. عرق نعناع و چایی با نبات هم خوردم اما فایده نداره که نداره.

آخه یکی نیست به من بگه آدم …..( هر چی دوست دارین بذارین جای نقطه چینها) چرا با غذایی که به حودیه خودش سردیه ، اون همهماست خوردی که حالا اینطوری بشی؟؟؟

دارم میمیرم.

+ نوشته شده در ;پنجشنبه نوزدهم مهر 1386ساعت;0:4 قبل از ظهر; توسط;papary; |;

اگر تو تهران زندگی کنی میتونی این چیزی رو که می خوام بنویسم بهتر درکش کنی هرچند که اگر تهرانم نباشی بارها و بارها این چیز رو توی اتوبوس و تاکسی دیدی اما تو مترو یه حال دیگه ای داره.

اگر پستهای قبلیم رو خونده باشی بیش و کم تونستی بفهمی که به خاطر مسیر دانشگاهم مجبورم که از مترو استفاده کنم. اصولا” سعی میکنم که از مترو زیاد استفاده کنم.این ما بین چه چیزهایی که نمیبینم و میبینم ، چه بلاهایی سرم میادش و نمیادش بماند.

 همیشه رفتار مردم برام خیلی جالبه. اکثرا”( منظورم ۹۸٪ مواقعه) یه چیزی برای خوندن دارم که توی مسیر سرگرم بشم و درضمن هم وقتم رو بیخودی رو نگذرونم. اما نمیدونم چرا با اینکه سرم تو کتاب و مجلم هستش اما حواسم هم به آدمهای اطارفم و کاراشونه. انگار که ۱۵۷ تا چشم دارم.گاهی از کارای مردم خندم میگیره و نمیتونم بخندم و گاهی هم تا مرز دیوونگی از کارهای احمقانشون میرم و برمیگردم.کارایی که انجام میدن رو به صورت یه لیست یا احتمالا” طومارمی خوام اینجا بنویسم.

۱- اول که وارد ایستگاه میشی و می خوایی بلیط بخری کلی بیچارگی باید بکشی  تا به خانم یا آقای بلیط فروش بگی که کجا میخوایی بری تا بهت بلیط همون جارو بده. اصولا” برای اینکه کارت زودتر راه بیافته پیشنهاد میکنم که یه بروشور که حاویه مختصری از سفرنامه ات هستش رو به صورت صوتی همراهت داشته باشی . صوتی برای اینکه انرژی بیخودی حروم نکنی برای اینکه هی حرف بزنی .یا اگر دیگه خیلی کارت درست باشه از اون بلیط های اعتباری میخری که راحت تر هستش و نیاز به فایل صوتی هم نداری.(تبلیغ روحال کردی؟)

۲- بعدش میرسی به اینکه باید از پله برقی ها بری پایین. البته پله برقی که چه عرض کنم ، میدون دو ومیدانیه برقیه. پشت سری هات تا میشنون که قطار داره میادش – حالا اکثرا” هم نمیدونن که قطار همین خط هستش یا خط روبرویی ها- شروع میکنن به گورپ گورپ گورپ دویدن روی پله ها.آخ که چقدر ضایع میشن وقتی با اون حرارت دویدن و رسیدن پایین و دیدن که قطار مال این خط نیستش.. اگرم که مثل من بدجنس باشی وایمیسی وسط راهشون که نتونن بدوند.

۳-اولین چیزی که میزنه تو چشم آدم وقتی رسیدی پایین  اینه که وقتی روی سکو ایستادی یا نشستی و منتظر قطاری تا بیادش ، هنوز قطار توی تونل هستش و به ایستگاه نرسیده که مسافرها وارد یه ماراتن عجیبی میشن. این همه از بلندگوها اعلام میکنن که تورو خدا جون مادراتون تا قطار ایسته نکرده، نرین روی خط قرمز اما نمیدونم چرا صدای آقای  بلندگورو که داره بلندگو رو  میکنه تو حلقش ، فقط چند نفر میشنوند و بس. بارها شده که آقای بلند گو ، – با اینکه نمیدونم از کجا – صداکرده که آقایی که لباس قرمز تنته نرو رو ی خط قرمز! اما بازم اون آقا لباس قرمزه میره. بیچاره پول نداره که سمعک بخرن.

۴- بعد از همه اینا میرسیم به اینکه چطوری سوار بشیم. همیشه آقای بلندگو بعد از اینکه میگه نرین لب خط قرمز و کسی این حرفش رو به دکمه پیرهنش هم حساب نمیکنه و اکثرا” خودشم بیخیال میشه ، میگه که بذارین اونایی که داخل هستن خارج بشن و بعد شماهایی که خارج هستین برین داخل.( فهمیدی چی شدش بالاخره؟) اما بازم که انگار کسی نمیشنوه. جالب اینجاست که بخاطر همین کر بودن عده ای باعث شدن که پای من بیچاره اون بلا سرش بیادش.( اگر کنجکاویت گل کرده یه سر بزن به آرشیو اسفند ۸۵). تصور کن که حالا در باز شده و  این بیرونی ها( که احتمالا” از فامیل های ابوریحان هستن)می خوان سوار شن اونایی هم که داخل قطارن می خوان پیاده بشن و هر آن ممکنه که در بسته بشه. اینطوری بگم که همه رو سر هم هستن و اگر تو واگن خانمها باشی اوضاع بدترم میشه. گواینکه من خودم هم تو واگن خانمها اون بلا سرم اومدش.

۵- حالا رفتی توی قطار . در اینجا ممکنه دو حالت برات پیش بیادش. یکی اینکه ممکنه اونقدر شمسی باشی( خوش شانس منظورمه) که یه جای خالی باشه که بشینی و یا اینکه ممکنه که شمس اله باشی ( بدشانس) و مجبور باشی ایسته کنی.                                                                                                     اگر ایسته کرده باشی که کارت زاره زاره. تصور کن نفر بقلیت قدش از تو بلندباشه و دستش رو روی میله بالای سر تو گرفته باشه که نیافته و تصورتر کن که اون شخص چند روزیه که لوله فاضلاب خونشون گرفته و نمیتونه بره حموم. و حالا تو دقیقا” زیر دست اون شخص ایسته کردی. قیافت رو میتونم تصور کنم. یه حالت دیگه ای که ممکنه برات پیش بیادش در صورتی که ایسته کردی اینه که قطار پره پر باشه به صورتی که وقتی در باز میشه چند نفری بیرون پرتاب میشن. فکر کن که شدی عین ماهی ساردین. شاید تا حالا قوطی ماهی ساردین رو مثل من ندیده باشه( چون ماهی دوست ندارم نه اینکه …)، برای اینکه این موضوع رو بهتر درک کنی
میگم که مدلMP3 ایسته کردین همگی.حالا بریم سر اینی که اگر نشسته باشی و شمسی باشی. تصور کن، اگه حتی تصور کردنش سخته ه ه ه،جهانی که هر انسانی تو اون خوشبخته خوشبخته….ااا !!!  ببخشید از بحث یه لحظه خارج شدم. آره میگفتم تصور کن که صبحه و تو مترو هستی و دیگه خیلی شمسی شدی. بیچاره نفر بقلیت خیلی خوابش میادش چون دیشب تادیروقت بیدار بوده( به تو چه! مگه فوضولی چرا؟؟؟)و الان که اومده تو مترو خوابش گرفته و از اونجایی که خوب نیستش همیشه هم آدم شمسی باشه و باید یه ذره هم که شده شمس اله باشه ، نفر بقلیت همینطوری که داره چرت میزنه سرش می افته روی شونه های تو. تو هم که از همه جا بیخبر و تو حال خودتی و داری یه کتابی، چیزی میخونی و یا اگر مثل من باشی هم کتابی ، چیزی میخونی و هم موزیک گوش میدی( خیلی باکلاسم! نه؟) به صورت یهویی از حال خودت میایی بیرون. دیگه اینجا نه راه پیش داری و نه راه پس. نه میتونی بیدارش کنی ، چون خیلی خوابه ، و نه میتونی با همین وضع ادامه بدی.تازه برای اینکه گردنش هم درد نگیره هی سرش رو جا میکنه روی شونه های تو. خداییش توی اون لحظه یاد اون شعری که میگه- شعر باید خودش بیاد- : (سرت و بذار رو شونه هام خوابت بگیره) ، نمی افتی ؟تو دلت داری هی میگی : خدایا چی کار کنم؟چی کار نکنم؟ که یهویی اون خانومه که به هر ایستگاه میرسی بهت میگه ، شروع میکنه به حرف زدن و خدارو شکر نفر بقلیتم از خواب بیدار میشه. البته از بس که خوابش میادش اصلا” متوجه نمیشه که سرش رو کجا گذاشته بوده. اگر دیگه خیلی شمس اله باشی و اون ایستگاه پیاده نشه و دوباره خوابش ببره من بهت پیشنهاد میکنم که یا یه دکتر زبان برو برای اینکه زبانت باز بشه یا اینکه برو پیش یه فالگیر بزای اینکه فالت بگیره که چرا اینقدر شمس اله هستی! بذار یه چیز بگم که یه ذره حالت جا بیادش و از جو بیایی بیرون. اگر خیلی شمس اله باش گاهی اوقات یه آدمی می افته کنار دستت یا نزدیکت که سرما خورده و احتمالا” دستمال کاغذی تو جیبش نداره و هی فینش رو میکشه بالا. فکر کنم تا ایستگاه آخر چشماش سبز که هیچی ، هفت رنگ شده                                    

۶- تاحالا به مسافرهایی که توی یه واگن با تو هستن دقت کردی؟به جان خودم قسم میخورم که دیدنشون بهترین سرگرمیه . بعضی هاشون تا میان تو، یه گوشی موبایل از جیبشون در میارن و شروع میکنن به اس ام اس زدن یا اینکه شروع میکنن به شماره گرفتن و حرف زدن . مثلا” حرفشون چیه …نه بابا، این حرفاچیه؟….امشب؟دارم با…. ( دوست دخترش یا دوست پسرش) میریم جایی نمیتونم بیام…..میگم که نمیتونم بپیچونم اصلا”….باشه ، خوش بگذره بهتون. این یکی از مهمترین مکالمه هایی هستش که اکثرا” میشنوم البته اگر موزیک تو گوشم نباشه. اگرم که دونفری با هم باشن یا شروع میکنن به Bluetooth بازی یا اینکه اس ام اس هایی که تازه گرفتن رو به هم نشون میدن یا میفرستن. یا اگر دیگه خیلی بیکار باشن HandsFree های گوشیشون رو در میارن و با هم تقسیم میکنن و شروع میکنن به آهنگ گوش دادن. گاهی هم این وسط آدمهای خزوخیل خیرحواهی پیدا میشن که صدای موزیک رو از بلندگوی گوشیشون پخش میکنن که همه مردم بشنون.خروخیل بودنشون که معلومه اما برای این میگم خیرخواه که شادی هاشونو با بقیه تقسیم میکنن.به قیافه بعضی ها هم که نگاه میکنی انگار توی این دنیا نیستن از بس که تو فکرن.بعضی ها هم که وای وای وای اصلا” جرات نمیکنی حتی زیر چشمی نگاهشون کنی بس که بداخلاقن و اگر نگاهشون کنی میزنن توی صورتت. بعضی ها هم که خیلی خوشحالن و خنده تو چهرشونه. اگر هم که مسافر مونثی دم در ایسته کرده باشه همین که در بسته میشه و قطار راه می افته و میره تو تونل ، فورا” یادشون می افته که تو خونشون زیر ابرو برنداشتن، توی شیشه در خودشون رو میبینن. حالا نبین کی ببین.مگه ول میکنن حالا. اول یه دستی میکشن به ابروهاشون که مثلا” صافش کنن. بعد نوبت میرسه به موهاشون که سیخترش کنن.بعد مرسن به روسریهاشون که حالا باید مدلش رو تغییر بدن. چون از خونه تا مترو که اومدن اون مدلی که بوده ، دمده شده و اصلا” دیگه فاز نمیده  نمیده.        یه بار یه چیزی دیدم که یه ذره به خودم شک کردم. به ایستگاه نواب رسیدم که یه دختر محصل سوار شدش که بره خونه. نمیدونم دقیقا” من از مدرسه می اومدم یا اینکه اون. چون چنان آرایشی کرده بودش که من فکر کردم من از مدرسه دارم میام و اون داره میره دانشگاه. چنان به سرعت توی این شیشیه قطار آرایشی کرد که من هیچ وقت نمیتونم توی خونه و جلوی آیینه ای که توی اتاقم هستش هیچ حرکتی هم مثل قطار نیستش ، اینطوری آرایش کنم.اونجا بود که گفتم عجیبا” غریبا به این همه مهارت و استعداد.

۷- رسیدیم به ایستگاه پایانی و باید پیاده بشیم.طبق معمول اون خانومه خیلی محترمانه داره همه رو بیرون میکنه.همیشه دلم می خوادش بدونم اگر پسر بودم اون خانومه چطوری من رو از قطار بیرون میکردش؟؟ تصور کن اگه حتی تصور کردنش سخته که رسیدی به ایستگاه صادقیه( این دفعه رو دست خوردیا) . اگر بخوایی بری قطار کرج رو سوار بشی بازم بیش و کم همون ماجراها رو داری اما اگر بخوایی برای بیرون از ایستگاه اوضاع خیلی فرق میکنه. اول چشمت می افته به یه سری آدمی که نمیدونن الان کجا باید برن و چی کار کنن و اصولا” در فکر این هستن که : من کیم؟اینجا کجاست؟ تو کی هستی؟؟؟برایی اینکه پله برقی رو سوار بشی باید یه ذره تحمل کنی و صبر کنی تا آخرین نفر سوار بشی اگر نه که خودت مسئول جون خودتی..از من گفتن بود. حالا فرض کنیم که صبر کردی و از پله ها هم رفتی پایین و سالم رسیدی توی سالن اصلیه ایستگاه. خداییش ……گیجه میگیری که باید کدوم ور بری. یه توصیه ای که میکنم اینه که هیچ وقت حتی برای فکر کردن یکجا ثابت ایسته نکن. چون آدمهایی که دراطرافت هستن چنان با شتاب میدوند تا برسن به قطار و چنان تنه هایی بهت میزنن که جدبزرگوارت میاد جلوی چشات. یکی ندونه خیال میکنه همین الان پرواز دارن و دارن با تاخیر پرواز میکنن.

خلاصه اینکه اینا همه چیزهایی بودش که توی مترو میبینم. البته بیشتر از این هستش و الان نمیتونم دیگه بنویسم چون هم این پستم یه طومار شده و احتمالا” داری بهم فحش میدی که چرا این همه نوشتم و هم اینکه دیگه دست خودم درد گرفتش. راستی؟ اگر داری به من فحش میدی ، باید بگم که خیلی فوضولی، با اینکه خسته شدی و احتمالا” کلافه تا اینجاش رو ادامه دادی و خوندی!!! با همه حرفهایی که بهم زدی، ممنونم که خوندیش.

+ نوشته شده در ;چهارشنبه هجدهم مهر 1386ساعت;3:32 قبل از ظهر; توسط;papary; |;

خیلی دلم میخواستش که این پست رو امروز همون موقعی که توی ذهنم بودش بنویسم اما خب دیگه…لپ تاپم باطری نداشتش و نمیشدش.

می خوام یه روزم رو از صبح تا شب بنویسم که چطوری شروع میشه و چطوری میگذره.

ساعت ۴ صبح از خواب پاشدم در صورتی که کلا” دوساعت خوابیده بودم. وقتی برای شستن دست و صورتم رفتم بازم این قیافه ورم کرده تبخال زدم رو دیدم و کلی غصه خوردم برای خودم که تا کی باید این قیافه رو داشته باشم.

از خونه همسایمون صدای غذا خوردنشون می اومدش که برای سحر پاشده بودن. پریا کوچولو یه ذره بهشون حسودی کردش که وقتی غذا می خورن و دوباره می خوابن و من باید برم از خونه بیرون اما از اونجایی که پریا بزرگه اینو شنیدش یه نیگاه چپ چپ بهش کردش.

بالاخره کارهامو که قسمت عظیمش مربوط به موهام میشه رو انجام دادم و صبحانم رو خوردم و آماده بیرون اومدن شدم. حالا شاید میگی چرا موهاش؟ مگه چه مدلیه؟ اتفاقا” برعکس این دخترهای الان که هزارو یک مدل در میارن من از خودم مدلی در نمیکنم و همونطوری عادی هستش اما از اونجایی که موهام نه لخت هستش و نه حالت دار، همیشه برای اینکه زیر مقنعه لعنتی نگهش دارم یه برنامه دارم.

تو خیابون که اومدم خلوت خلوت بودش. از دم خونه تا سر کوچه رو خیلی ترسیده بودم . با اینکه خونه ما تا سر کوچه ۲۰ مترم نمیشه اما همش پشت سرم رو نگاه میکردم که مبادا یه نفر یهو بیادش. تو ایستگاه اتوبوس که رفتم خیلی منتظر شدم تا یه اتوبوس بیادش.بالاخره ساعت ۵:۳۰ یه دونه اومدش که توش پر بودش از سرباز و تنها خانم من بودم.حالا دیگه خودت حال منو حساب کن.

پشت در مترو که رسیدم یه ذره خیالم راحت شدش. به عیر از من و چنتا سرباز یه خانم و دخترش که معلوم بودش دانشچو بودش هم بودن. توی قطار که رفتم همه خواب بودم. یه لحظه اولش خیلی جا خوردم و فکر کردم که اشتباهی اومدم توی هتل . به جرات میتونم بگم که به غیر از من و راننده قطار همه خواب بودن.

منم که اصلا” توی این دنیا نبودم و برای خودم حال میکردم. موزیکم رو گوش میکردم و مجلم رو میخوندم. نمیدونم تا حالا اینو امتحان کردی یا نه. اما خیلی حال میده که کله سحر هم موزیک گوش کنی و هم بتونی یه کتابی یا مجله ای یا چیزی به غیر از درست رو بخونی. اصولا” هیچ وقت عادت ندارم که وقتی توی راه دانشگاه هستم کتابی رو که میخونم مربوط به درسم باشه، حتی زمانی که امتحانام هستش. معتقدم که اگر خونده باشم و یاد گرفته باشم تو همون خونه یادگرفتم و دیگه تو راه خوندن فایده ای نداره.

این بالایی ها همش مال ایستگاه مترو امام حسین تا صادقیه بودش.هتله هتل بودش. اما نمیدونم چرا همه اونایی که خواب بودن وقتی قطار به صادقیه رسیدش از منی که بیدار بودم زودتر وارد ماراتن رسیدن به لبه سکو شدن. این همه خوبه میگن که لبه سکو ایسته نکنین! اما کو گوش شنوا. تا یکیشون نیافته اون پایین و برق نگیرتش ول کن نیستن که. صادقیه که رسیدم خورشید تازه داشتش بالا می اومدش. یه لحظه آرزو کردم که ای کاش الان کنار دریا بودم.

به وردآورد رسیدم وتا میدون قدس رفتم. نه میدون قدسی که توی شمیران هستش. این میدون قدس مربوط میشه به شهرقدس جایی که دانشگاه منه. از بخت بد اتوبوس ها تا دم دانشگاه نمی رفتن و مجبور بودم که از میدون قدس تا دانشگاه رو تاکسی سوار بشم. اونم با چه راننده ای.وای وای وای. به خاطر اینکه چنتا کارگر ساختمانی هم می خواستن تقریبا” همون مسیری رو که من برم میرفتن من جلو نشستم که هم من راحت باشم و هم اونا. اما آقای راننده فقط من رو سوار کردش و راه افتادش. داشتم میترکیدم از ترس. خیلی بد رانندگی میکردش. طوری که فکر میکردم دیگه به دانشگاه نمیرسم و یه راست  میرم توی همون قبرستونی که نزدیکه دانشگاهه. حتی مطمئن بودم که کار به مرده شور خونه هم نمیرسه و یه راست میرم تو قبر.

کلاس اول زبان بودش که سر کلاس کلا” دیوونه شده بودم. این درسها برای من کاملا” خنده داره چون ۱۰ سال پیش همش رو خوندم و الان خودم اینارو درس میدم اما با این حال مجبور بودم که بشینم سر کلاس. کلاس بعدی کلاس اقتصاد بودش که خیلی حال میکنیم . استادمون شبیه رئیس جمهور محترم هستش اما خیلی بهتر و باحال تر.اسمشون آقای علیپور هستش. به کلاسش میگیم کلاس قرص خواب.از بس که سر کلاسش آرامش داریم و خودش هم خیلی با دانشجوها خوبه. کلاس بعد