papary

کلاس اول پنج شنبه هام مبانی سازمان و مدیریت هست. این درس رو تو کاردانیم خوندم اما تهران جنوب میگه باید ۲۰ واحد از درسایی رو که قبلا خوندین بازم جبرانی بخونین. خیلی شاکیم از این موضوع اما چاره ای ندارم. پیش خودم فکر کردم وقتی خدا اینطوری می خواد، من بنده چه غلطی میتونم بکنم؟

استادم، استاد ع که از در وارد شد، بی اختیار یاد Lance Armstrong افتادم. اما به خودم گفتم باز چرت و پرت میگی؟ و سعی کردم دیگه فکر نکنم بهش.

برخلاف استادای دیگه که یه موضع جدی میگیرن تا میان، این استادمون یه صندلی گذاشت وسط کلاس و نشست و شروع کرد از دونه دونمون پرسیدن اسم و فامیلمون، کجایی هستیم، از کجای تهران میاییم، چند سالمونه، چی کار میکنیم، چه مقطعی میخونیم و چرا این درس رو با این استاد بر داشتیم؟

من دومی بودم. در جواب یکی از سوالاش گفتم “…عاشق هم شدن و ازدواج کردن که الان من اینجا در خدمت شما هستم”. تا اینو گفتم پرسید “از عشق بالاترم چیزی هست تو دنیا؟” گفتم تا جایی که میدونم فقط خدا هست… تا اینو گفتم با یه حالتی که اصلا نمی تونم توصیفش کنم یه چند ثانیه ای نگاهم کرد و گفت “میدونی خیلی خوبی؟ اما از عشق بالاتر هم هست، بهتون میگم”. اول خیال کردم داره دستم میندازه اما بعدشم خیلی خجالت کشیدم و سرمو انداختم پایین و گفتم لطف شماست استاد. و شروع کرد از بقیه کلاس سوال کردن.

بعد از اینکه از همه سوال کرد و تموم شد از خودش و شاگردای ترمای پیشش گفت و اشاره به اینکه کرد که “اون زمانی که حالم خوب نبود! بچه ها می اومدن دم خونم و به زور منو می آوردن سر کلاس”. باز اون فکره اومد تو ذهنم!

اولین دکتراش رو تو لوزان سوئیس گرفته، دومی رو هم از هاروارد و سومی رو پارسال از دانشگاه علامه. از شاگردای Peter Drucker، پدر علم مدیریت قرن بیستم بوده. متولد ۵۱ هست. از اینی هم که چطوری شاگرد Drucker شده و قداست معلم تعریف کرد. بین حرفاش گفت “آخر این ترم همه باید متوجه یه تغییری تو خودشون شده باشن. اگر نه یا مشکل از تدریس من بوده یا از درک شماها”. آخرشم گفت “من از شماها شناخت پیدا کردم، حالا هر کی سوالی از من داره بپرسه”. منم تندی پرسیدم چرا حالتون خوب نبود؟

گفت “۳ سال پیش به روزی افتادم که ۴۰ کیلو شدم و دکترا میگفتن تا ۱۵ روز دیگه میمیرم. به خونوادم گفته بودن هر کاری می خواد براش انجام بدین. تو طول درمانم موهام ریخت و حسابی لاغر شدم. تا اینکه از خدا کمک خواستم و خواستم که بمونم. ۳ ساله که اون ۱۵ روز تموم نشده و یکسالم هست که برگشتم سر کلاس و کارم.” و بعدشم از عشق به خدا شروع کرد به حرف زدن… به خودم که اومدم یهو دیدم همینطوری که دارم به حرفاش گوش میکنم اشکام در اومدن و اصلا متوجه نشدم…

و بعد اضافه کرد “تا از چیزی یا کسی شناخت نداشته باشی، نمی تونی به اون درجه عشق برسی. تا از خدا شناخت نداشته باشی و خدا رو نشناسی نمی تونی عاشقش بشی.” و نگاهش به من بود، و یه سری حرفای دیگه که من کاملا محو حرفاش بودم…آخر کلاس رفتم بهش گفتم وقتی از در اومد داخل من چی فکر کردم در موردش.

تا حالا همه اساتیدم رو خیلی دوست داشتم و برای همشون خیلی احترام قائلم. اینو جدی میگم. اما یکی از استادای کاردانیم رو هم واقعا می پرستمشون. استاد ق که الان برای دکترا رفتن مالزی. پارسال تابستون باهاش صنعتی ۱ و ترم مهرماه پارسال هم پروژه داشتم. بقول خودش “دیوانه وار عاشق تدریس هست.”

تو کلاس استاد ق و کلاس استاد ع، یه چیزی بیشتر از درس یاد میگیرم. برای من این خیلی مهمه.

---

طبق قولی که به پرادر پرهام دادم و دعوتی که ازم کرده بود، با اینکه دانش شعر من مطابق دانش پانیا از فیزیک کوانتوم هست، باید یه شعر که با حرف “م” شروع میشه بنویسم. قبل از اونم از همه کسایی که در این مشاعره شرکت کردن عذرخواهی زیادی میکنم. منم خواهر مسی رو دعوتش میکنم. باشد که لبیک بگوید!

میازار موری که دانه کش است

که در جیب هایش پر از کشمش است.

+ نوشته شده در ;جمعه دهم مهر 1388ساعت;1:32 بعد از ظهر; توسط;papary; |;

این پست در جمعه, 2 اکتبر 2009 ساعت 1:32 ب.ظ ارسال شده است و مربوط به موضوع روز نوشت هام, روز نوشت های دانشگاهیم, نوشته هاي قديم پپري در بلاگفا. می باشد . شما می توانید با RSS 2.0 نظرات این پست را دنبال کنید.
Both comments and pings are currently closed.