papary

سفر به شرق آسیا – 3 (+)

چهارشنبه 10 شهریور 1389

امروز که بیدار شدم حس کردم چقدر تنم می خاره! انگار که پشه نیش زده باشه، اونطوری بودم!

امروز قرار بود بریم به محلی بنام گِنتینگ (Genting) که محل بازی و تفریح تو مالزی هست. اما قبل از اونجا باید به یه جای دیگه می رفتیم.

به توماسِک (Tumasek) رفتیم. کارخونه ای هست که ظروف و اشیاء تزیینی با قلع درست میکنن. قبلا توضیح دادم که انگلیسی ها وقتی خوب بخور بخورشون رو کردن، کشور رو دو دستی تقدیم مالایی ها کردن و رفتن. تنها چیزی که دلشون سوخت! و برای خود مالایی ها باقی گذاشتن معادن قلع بود. مالایی ها هم از این معادن استفاده بهینه رو کردن و با قلع بدست آمده از معدن هاشون این کارخونه رو راه انداختن. وقتی محصولاتشون رو تولید میکنن و از نظر کیفیت کنترل میشه، به فروشگاهشون میره و برای فروش آماده هست. تقریبا هر 3-4 ماه یکبار هم طرح های اکثر محصولاتشون تغییر میکنه و طرح های جدیدی میارن. از کارگاهشون فقط فیلم گرفتم، از فروشگاه کسی اجازه عکس و فیلمبرداری نداشت. (عکسی هم که گذاشتم همین الان از چنتا چیزی که خریدیم گرفتم.)

.

.

مسیر رفت به گنتینگ یه چیز شبیه رفتن به تله کابین توچال خودمون هست که مسیر پیچ واپیچی رو باید بریم بالا. لیدرمون توصیه کرده بود که هوای اونجا خیلی سرد هست و باید لباس های گرمی با خودمون ببریم. هر چیزی با خودمون برده بودیم جز لباس های گرم، چون هوای مالزی بسیار گرم و با رطوبت زیاد هست. به هر حال که گرم ترین!! و راحت ترین چیزی رو که می تونستم بپوشم تنم کردم و رفتیم.

از سرسبزی و طبیعت بکر این کشور هر چی بگم کم گفتم واقعا. هر طرفی رو نگاه میکنی فقط سبزه و گل و درخت میبینی.

گنتینگ بالای کوه هست و باید با تله کابین بریم اون بالا. حدودا  نیم ساعت تله کابین سواری کردیم تا برسیم. جنگل هایی که از روش تله کابین رد شده  واقعا عین جنگل های آمازون بود از سبزی و زیبایی. برای زدن دکل حتی یه درخت رو هم نکنده بودن که یه موقع طبیعت از بین نره! متاسفانه فقط فیلم گرفتم از اونجا و عکس زیادی ندارم که بتونم بذارم.

از کابین ها که پیاده شدیم واقعا هوا فرق داشت. طوری که اگر مثلا هوای عادی شهر 37-8 درجه بالای صفر بود، اون بالا 8-9 درجه یا شایدم کمتر بود، اما با مه. مهِ واقعا زیبایی بود. تمام مدتی که اونجا بودیم من حتی یه ذره هم احساس سرما نکردم و کاملا خوب بودم.

اون بالای کوه واقعا یه شهر و دنیای دیگه بود. یه شهر بازی به چه بزرگی با کلی بازی های هیجان دار، یه هتل که بزرگترین هتل دنیا هست (تو عکس ساختمان رنگی هست) با 60 هزار اتاق!، و تعدادی مراکز خرید و تفریح و یه کازینو.

.

.
.

.

استفاده از بازی های تو شهر بازی به اینصورت بود که برای ورود فقط کافی بود پول بلیط رو بپردازیم و بعدش دم در ورودی بهمون یه دستبند میدادن که نشون دهنده این بود که ما حق ورود به شهربازی و استفاده از بازی هارو داریم. هر بازی رو که می خواستیم سوار بشیم فقط کافی بود بریم تو صف (اگر صفی بود) و بعد سوار بازی می شدیم و بازی می کردیم. دیگه مشکل اینکه “یک نفر هستی یا 10 نفر” و “صرف نمیکنه برای یک نفر دستگاه رو راه بندازم” و از این چیزا نبود. کافی بود اراده بازی کردن داشته باشی فقط.

حدودا 2 ساعتی رو تو شهر بازی بودیم و بعد بیرون اومدیم برای ناهار، و بعدشم گشت تو مراکز خرید. البته من علاقه ای آنچنان به خرید و این چیزا ندارم و دوست دارم فقط خوش بگذرونم، زیاد برام فرقی نمیکنه که خرید کردم یا نه. اما وقتی با خانوادم باشم مجبورم با اونا هماهنگ کنم خودم رو.

تا اونجا فقط تو فیلم ها دیده بودم کازینو چطوری هست و چه شکلیه، این بود که اونجا رفتم داخل تا ببینم چطوریه و چی کار میکنن دقیقا. دم در مامورهای امنیتی که بودن اجازه ورودم با کولم یا دوربینم رو ندادن. حتی اجازه ورود پانیا رو هم ندادن. در نتیجه پانیا و کولم و دوربینم و خواهرم موندن بیرون تا ما بریم داخل و بعد خواهرم بره. اولش که وارد شدم فقط یه لایه مه زیاد از دود سیگار بود فقط. اما بعدش فقط پر بود از بازی های مختلف و آدمایی که شرط بندی کرده بودن و بازی میکردن. تقریبا یه چیز شبیه فیلم Ocean’s 11-12-13 بود اما بطورت زنده. بنظرم برای فقط دیدن جالب بود، اما نه برای بازی و شرط بندی کردن. (نظر شخصیم رو گفتم)

بعد از اونجا هم با پانیا بازی Merry Go Round (واقعا نمیدونم به فارسی بهش چی میگن این بازی رو. هر کسی میدونه بهم بگه لطفا. بچه هم که بودم می گفتم از این بازی ها که اسب هاش می چرخه) رفتیم دوتایی، چون براش خطرناک و هیجان آور نیست و در ضمن جفتمون دوست داریم خیلی زیاد. (آیکون چه میکنه این کودک درون ;))

شب وقتی برگشتیم، به McDonald کنار هتل رفتیم با این نیت که بالاخره بتونیم به اینترنت وصل بشیم. که خدارو شکر هم تونستم. آخرای گشت و گذارم تو نت بود و شارژ لپ تاپ هم رو به پایان بود که خیلی خوشحال! و دور همی! یه سری به سایت دانشگاه زدم!! چشمتون روز بد نبینه، کلاس های ترم جدید رو اعلام کرده بودن اما زمان انتخاب واحد گروه مارو چیزی اعلام نکرده بودن. ساعت 12 شب داشتم سکته می کردم. سریع برگشتم به هتل و لپ تاپ رو زدم به برق. از اینطرف هم با شارژ کمی که ته سیم کارتم مونده بود زنگ زدم به ایران به یکی از دوستام که بیاد تو یاهو مسنجر تا بهش بگم با دانشگاه تماس بگیره و برام پول واریز کنه به حسابم. (زپلشک آید و زن زاید و مهمان ز در آید و …) با مامان و پانیا پاشدیم رفتیم دم McDonlad که از اینترنتش استفاده کنم. شانس من اونم تعطیل کرده بود و نمی شد بشینیم تو رستوران. مجبور شدم بشینم گوشه پیاده رو، لپ تاپ به بغل، به دوستم توضیحات لازمه رو بدم. تو عمرم چت کردن از تو خیابون و گوشه پیاده رو انجام نداده بودم که اونم به لطف دانشگاه عزیز! انجام دادم… قرار شد فرداش دوستم به دانشگاه زنگ بزنه و بهم خبر بده که انتخاب واحد ما کی هست. اما خدا میدونه چه حالی داشتم تا زمانی که جواب بگیرم. از دوستم همینجا تشکر ویژه میکنم که اون چند روز زحمت کشید و پیگیر کارم بود.

وقتی برگشتیم به هتل متوجه شدم اونجاهایی از تنم که می خارید یه چیز شبیه جای نیش پشه هست اما بزرگتر. تا الان که دارم می نویسم این متن رو هنوزم از اونا تو تنم میزنه و هی می خاره و می خاره و بزرگتر میشه. بعد از یکی دو روز از توشون چرک میاد و دوباره می خاره اما یه ذره دردناک میشن. بعد از چند روز که داره خوب میشه جاهاش کبود میشه. شانسی که دارم فقط تو صورتم از اینا نزده. پریشب که به دکتر نشون دادم گفت “احتمالا به روغنی که تو ماساژ بهت زدن حساسیت نشون داده بدنت” و بهم دارو داد… از اونروز تا الان وقتی تیک خارشکم عود میکنه، میشم مثل این آدمایی که عید به عید میرن حموم. 😀 … اما ماساژه یه دنیایی بود.

ادامه دارد…

پ.ن: شب قدر به یاد اونایی که یادم بود، بودم و دعا کردم. اونایی رو هم که یادم نبود بازم براشون دعای خیر کردم.

این پست در شنبه, 11 سپتامبر 2010 ساعت 8:00 ب.ظ ارسال شده است و مربوط به موضوع روز نوشت هام, سفرنامه هام, نوشته هاي پپري. می باشد . شما می توانید با RSS 2.0 نظرات این پست را دنبال کنید.
Both comments and pings are currently closed.