خیلی دلم میخوادش که ….
به اندازه ۶ تا از اون چهارپایان نجیب توی این دانشگاه لعنتی که پله هاش خراب بشه راه رفتم و خستم و دارم درد میکشم و به زور اینجا نشستم…اونم از روی پرروییم هستش.
به زودی میام..با اینکه میدونم کسی منتظر نوشتن من نیستش اما دارم به خودم قول میدم. به منی که داره از بیرون نگاهم میکنه.
دو کلوم حرف حساب
تو این وبلاگ از هر چی که فکر کنی مینویسم. حوصله اینو ندارم که برای هر موضوعی یه وبلاگ باز کنم.
وبلاگم هم بازدید کننده زیادی نداره( اینو میتونی از آمار سایت ببینی خودت)..حالا چه اصراریه که هوارتا بازدید کننده داشته باشم؟همین چنتایی هم که میان خیلی هم خوبه.اگر خوشت اومد و حال و حسش رو داشتی بازم سر بزن.In this weblog I write about whatever you may imagine. I don't have the patience to open a weblog for every subject. Also, my weblog does not have a lot of visitors (you can see this for yourself from the site statistics) and what do I need with a bunch of visitors? Those few who do come are really good. If you enjoyed it and you feel like it, come back again.
